Wypowiedzenie bez świadczenia pracy – czy to możliwe?

Pracodawcy przysługuje prawo do wypowiedzenia umowy o pracę z pracownikiem z jednoczesnym zwolnieniem go z obowiązku świadczenia pracy. Jak przekazać wypowiedzenie bez świadczenia pracy? Na to pytanie odpowiadamy w niniejszym artykule. Zapraszamy do lektury! 

Wypowiedzenie bez świadczenia pracy – co wolno pracownikowi, a co pracodawcy? 

Gdy pracodawca wręcza swojemu pracownikowi wypowiedzenie umowy o pracę, może go zwolnić z obowiązku świadczenia pracy do końca okresu wypowiedzenia. Oświadczenie dotyczące zwolnienia z świadczenia pracy powinno być osobie zatrudnionej przekazane w sposób jasny, niebudzący jakichkolwiek wątpliwości. Informację tę można zamieścić w wypowiedzeniu umowy o pracę bądź przekazać ją w odpowiednim dokumencie. 

Każdy pracownik, który dostał bądź złożył wypowiedzenie umowy o pracę, musi kontynuować wykonywanie swoich obowiązków służbowych do czasu, kiedy rozwiązany zostanie stosunek pracy. Warto wiedzieć, iż z różnych względów może mieć miejsce sytuacja, w której świadczenie pracy w okresie wypowiedzenia będzie niepotrzebne. W takich uzasadnionych okolicznościach pracodawcy przysługuje prawo, by wręczyć swojemu pracownikowi wypowiedzenie bez świadczenia pracy. W okresie tego zwolnienia pracownik ma prawo do otrzymywania wynagrodzenia – wskazuje na to artykuł 36 ustawy Kodeks pracy. 

Jak zwolnić pracownika z obowiązku świadczenia pracy – instrukcja 

Jeśli chcemy zwolnić pracownika z obowiązku świadczenia pracy, musimy najpierw dokonać wypowiedzenia. W chwili obecnej panuje zasada, że decyzję o zwolnieniu pracownika z obowiązku świadczenia pracy jest podejmowana wyłącznie przez pracodawcę. Pracownik może za to zasugerować pracodawcy, jakie rozwiązanie by mu bardziej odpowiadało – bez względu na to, która strona złożyła wypowiedzenie. Prośba sformułowana przez pracownika nie jest jednak w żaden sposób wiążąca dla pracodawcy. 

Pracodawca musi zakomunikować swojemu pracownikowi fakt zwolnienia go z obowiązku świadczenia pracy. Przepisy prawa nie regulują w sposób precyzyjny, jaką formę oraz treść ma mieć taka informacja. Z tego względu można uznać, iż można mieć ona formę zarówno pisemną jak i ustną.